جهانى که همه در آن از امنیت و رفاه برخوردارند، جنگى در کار نیست و تمامى سلاح ها معدوم شده‌اند. اما در پس پردهٔ این بهشت برین، عده‌اى را مى‌بینیم که به کمک توهم یک آرمان‌شهر، تنها به فکر منفعت شخصى خودند.
یکى از جذاب‌ترین و عام‌ترین این موجودات، که در اغلب فرهنگ‌ها و کتاب‌هاى حال حاضر نشانى از آن به چشم مى خورد و در بسیارى از فرهنگ‌هاى ملل گوناگون رسوخ کرده است، خو‌ن‌آشام‌ها هستند.
هر چند در طی بیش از شش سال کار و تلاش بی‌وقفهٔ گروه ادبی گمانه‌زن، چالش‌های فراوانی پیش روی این گروه قرار گرفته، اما بی‌تردید مهم‌ترین و بنیانی‌ترینشان شناخت و معرفی مانیفست ادبی گمانه‌زن بوده است.
با فوت پروفسور ناتی بیچاره، که چند سالی می‌شد در تیمارستان اسکراگِم بستری بود، من، آخرین عضو زندهٔ تیم تحقیقاتی بداقبالی شدم که پنج سال پیش به آن محل منحوسِ نفرین شده در جنوبگان اعزام شده بودند.
زیر نگاه بی‌امان خورشید، زمین سوخته می‌درخشد. از میان موج گرما، کنده‌های خشکیده و سیاه‌شده از جایی که زمانی مزرعهٔ کنف بود رو به آسمان بیرون زده‌اند. آپا از روی ایوان، بی آن که پلک بزند، به آنها خیره شده است. پیش چشمش تکه‌ای سوخته از یکی‌شان جدا می‌شود و با نسیم به پرواز درمی‌آید.
خلق بی‌شماری پیرامونش را گرفت و هر کس با هرچه توانست او را آماج حمله قرار داد؛ توانایان به سنگ و ناتوانان به دشنام، که دردش کم از سنگ نبود. پس او را تا فراز تپه‌اش، که سطحی گسترده و هموار داشت، بردند و بر تیرکی چوبین آویختند که آتش زنند!
هر آن کس این خطوط را می‌خواند بداند این چند صفحه را تحت طاقت‌فرسا‌ترین شرایط ذهنی می‌نویسم. شاید بتواند به درکی ضمنی برسید از این که چرا تنها مرگ یا فراموشی دوای درد من است.
در دنیایی که پیشرفت‌های پزشکی و فناوری مرزهای اخلاقی را پشت سر گذاشته‌اند، آدام وارد برنامه‌ای بشردوستانه می‌شود. اما پشت این پروژه، حقیقتی تاریک پنهان است. «جانشین درد» داستانی از مواجههٔ انسان با پیشرفت بی‌رحمانه و غیراخلاقی علم است که به نام درمان، زندگی و هویت انسان‌ها را به بازی می‌گیرد.
فضای استعاره
فضای استعاره جایی برای لذت بردن از ادبیات گمانه‌زن.
«همه داستانها استعارهاند. داستان علمی تخیلی هم استعاره است. به نظر، آن چه علمی تخیلی را از شکلهای قدیمیتر داستان جدا می‌کند استفاده آن از استعارههای جدید است.»
