عکس در نسیم تکان می‌خورد. انگشتی کثیف آن را در جایش ثابت نگه داشته است. ناخنی ترک‌خورده و تیز، زمانی لاک‌خورده و اکنون لب‌پر شده، روی عکس نشسته. لبهٔ دندانه‌دندانه شدهٔ ناخن با لبهٔ مضرّس عکس هماهنگ است.
آدم‌های شهری نبودیم. پسِ پشت مرزها زندگی می‌کردیم، جایی که شن‌های عقیق سلیمانی با آسمان پَرکلاغی در هم می‌آمیخت و جانوران بیابانی برای مردن می‌آمدند و حتی عفریت‌های فینتاس مییِل زهرهٔ گام گذاشتن در آن را نداشتند.
«شنیده‌ای که من مسئول سیاره‌های ناپدید شده‌ام؟» مرد چشمانش را باز کرد. مردمک‌هایش آن‌قدر گشاد شده بودند که از عنبیه‌هایش فقط حلقه‌های باریکی باقی مانده بود به دور حفره‌هایی تاریک؛ مثل گرفتگی ستاره‌های دوقلوی محتضر.
چشم جهان‌بین و فروتن کهکشان‌ها را می‌گشتند و ستارگان را می‌بلعیدند تا این که سنگی در فضای تاریک بی‌ستاره ظاهر می‌شود.
سنگی رمزگذاری شده که رمزگشایی‌اش رمزهای دیگر را آشکار می‌کند.
فضای استعاره
فضای استعاره جایی برای لذت بردن از ادبیات گمانهزن.
«همه داستان‌ها استعارهاند. داستان علمی تخیلی هم استعاره است. به نظر، آن چه علمی تخیلی را از شکلهای قدیمیتر داستان جدا می‌کند استفاده آن از استعارههای جدید است.»
