ماه بر آمد و خورشید غروب کرد. ماهتاب کوبنده بر زمین تابید و همسران جاکالوپ پوست‌هاشان را در آوردند و رقصیدند.
مثل آهوانی که سم بر زمین می‌کوبند، مثل شیاطینی که برای مراسم عصرگاهی از جهنم رها شده بودند.
مادر کنار تن له‌شده پسرش ایستاده بود و بی آن که پلک بزند تماشایش کرده بود. جسد بین نگهبان‌ها و خدمت‌کارهای شیفت صبح ساختمان روی زمین افتاده بود. ظاهرش مثل همیشه تپل، سالم و گرم اما رنگ‌پریده‌تر بود.
چشم جهان‌بین و فروتن کهکشان‌ها را می‌گشتند و ستارگان را می‌بلعیدند تا این که سنگی در فضای تاریک بی‌ستاره ظاهر می‌شود.
سنگی رمزگذاری شده که رمزگشایی‌اش رمزهای دیگر را آشکار می‌کند.
زمانی نویسنده‌های سیاه‌پوست ادبیات گمانه‌زن به سختی جایی برای آثارشان روی قفسه‌های کتاب پیدا می‌کردند. چنان که ساموئل آر. دیلینی در مقاله «نژادپرستی و ادبیات علمی تخیلی» به سال ۱۹۹۸ نوشته بود،
گر چه صبح بهاری سرد نویدی جز زیبایی نداشت، اما وقتی فررجونز به جاده خاکی کنار خانه نگاه کرد، دانه‌های بدنش از اندوهش لرزیدند. روزگَردها در جاده مشغول جمع و جور کردن کاروان‌شان بودند. واضح بود که قولی که برای ایمنی‌شان داده بود،…
راهت به محل کار از مخزن آب‌کِشت میان‌بر می‌زنی و متوجه می‌شوی بوته‌های گوجه‌فرنگی پر از حشرات خزنده‌ای‌اند شبیه سوسک‌های مینیاتوری. یکی از حشرات جَلدی از پایت می‌کشد بالا. با دست می‌زنی می‌اندازی‌اش.
همه داستان‌ها استعاره‌اند. علمی تخیلی هم. آن چه آن را از شکل‌های قدیمی‌تر داستان جدا می‌کند استعاره‌های جدید است.
فضای استعاره
همه داستان‌ها استعاره‌اند. داستان علمی تخیلی هم استعاره است. به نظر، آن چه علمی تخیلی را از شکل‌های قدیمی‌تر داستان جدا می‌کند استفاده آن از استعاره‌های جدید است.
