مسابقهٔ داستان‌نویسی راما از سال ۱۳۹۹ آغاز به کار کرده و تا کنون سه دورهٔ آن برگزار شده است. این مسابقه، با هدف ترویج داستان‌نویسی گمانه‌زن ایرانی، شناخت داستان‌نویسان نوقلم در این حوزه و تشویق و حمایتشان، به صورت سالانه در نیمهٔ دوم هر سال برگزار می‌شود. آثاری که در مسابقه شرکت می‌کنند می‌بایست داستان کوتاه (بین دو تا هفت هزار کلمه) و در ژانرهای علمی‌تخیلی، وحشت یا فانتزی نوشته شده باشند. نویسندگان نوقلمی که پیش از هر دوره از مسابقه کتاب مستقلی از آن‌ها منتشر نشده، بدون در نظر گرفتن محدودیت سنی، می‌توانند در این مسابقه شرکت کنند.
اولویت گروه داوری متشکل از سه نویسندهٔ پیش‌کسوت و حداقل دو نویسندهٔ نوقلم، داستانهای منسجم ژانری، نثر آراسته و بومی‌سازی است. در سه دورهٔ پیش، ضحی کاظمی، بهزاد قدیمی و علیرضا برازنده‌نژاد، سه نویسندهٔ سرشناس ادبیات گمانه‌زن ایران، داوری آثار را بر عهده داشته‌اند.
در پستی میان دو کوه، آنجا که رویای شبش با زوزهٔ گرگ‌ها مشتبه می‌شد، اردوگاه سیرک برپا شده بود.
روزهای آخری بود که در آن اردوگاه چادر زده بودیم. آنچه اعضای سیرک در کولهٔ عمرشان داشتند، فقط تصویری از گذشته بود، نه رویایی از آینده.
دردی عمیق در چشمان سیاهش نهفته بود. دردی که صد سالی بود که با آن هیکل نحیف و تکیده حملش می‌کرد.
نور مستقیم خورشید سنگ سیاه قبر را داغ و سوزان کرده بود.
حجم دختر کم‌کم داشت واضح‌تر می‌شد. موهایش در هوا شناور بود. دامن کوتاه دختر مثل لباس سیندرلا از ناکجا بر تنش نشست. دخترک اما ثابت ایستاده بود، رو به میترا.
غرش دریا چنان عظیم و دهشتناک بود که گمان نمی‌کردم هیچوقت بخوابد. در اتاقک قماره ، چمباتمه زده بودم و با چشم‌های گشاد شده به جنگ آسمان و دریا خیره مانده بودم.
فضای استعاره
همه داستانها استعارهاند. داستان علمی تخیلی هم استعاره است. به نظر، آن چه علمی تخیلی را از شکلهای قدیمیتر داستان جدا میکند استفاده آن از استعارههای جدید است.
